09. Now, we are together

Wróciła wcześniej z pracy by przygotować kolację. Iker jeszcze nie wrócił  z treningu, więc miała poniekąd chwile dla siebie.  Zaczęła robić masę na ciasto kakaowe, a w między czasie wstawiła wodę do zagotowania makaronu. Planowała zrobić spaghetti według przepisu swojej mamy, i które Iker uwielbiał. Ciasto w formie włożyła do piekarnika i wzięła się na robienie sosu pomidorowego. Koło piętnastej Iker wrócił, zostawiając torbę w przedpokoju.  Wszedł do kuchni i obejmując Dianę w pasie, ucałował jej policzek.

- Ale pięknie pachnie!

- To twoje ulubione spaghetti i ciasto kakaowe – odwróciła się do niego i szeroko uśmiechnęła – Posprzątasz trochę? Nie wyrobie się ze wszystkim sama.

- Jasne – ucałował jeszcze raz jej policzek i wziął się do pracy. Około siedemnastej dom wręcz cały lśnił, a Iker już był przebrany i gotowy do kolacji ze znajomymi. Diana ugotowała i pozostawiła wszystko na patelni. Zajęła łazienkę, by móc przygotować się do kolacji. Ubrała niebieską sukienkę do kolan i czarne buty na koturnie. Zrobiła delikatny makijaż i wyperfumowała się swoim ulubionym zapachem D&G.

- Ślicznie wyglądasz – do łazienki wszedł bramkarz i objął ją w pasie. Popatrzyli na siebie w odbiciu lustra i każdy z nich widział nie tak dawne czasy.  Przezwyciężyli wspólnie problemy. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Iker jako głowa rodziny poszedł otworzyć drzwi, a Diana ostatni raz ręką przejechała po sukience, w celu jej wyprostowania.  Ostatni raz rzuciła okiem na swoje odbicie i wyszła z łazienki by przywitać gości. Zaprosiła ich do salonu i udała się do kuchni, by na talerze nałożyć spaghetti.

- Pomóc ci w czymś? – do kuchni weszła Nagore.

- Nie trzeba kochana. Poradzę sobie. Idź do salonu – uśmiechnęła się Diana i już po chwili zanosiła talerze do salonu, w którym Iker już rozmawiał z Xabim i jego żoną, przy okazji nalewając czerwone wino do kieliszków.

Kiedy wszystko już ładnie pachniało na stole, pomocnik Realu Madryt wstał i spojrzał na swojego przyjaciela i żonę.

- Za was kochani, by wam się układało i było tak pięknie jak teraz – powiedział i wszyscy wypili trochę wina. Zaczęli jeść spaghetti, które wszyscy zachwalali. Później Diana sprzątnęła brudne talerze i przyniosła ciasto.

- Ale to świetnie wygląda! – ożywiła się Nagore.

- A jak to smakuje! – dodał Xabi, który już zjadł kawałek ciasta.

Kilkanaście minut później dziewczyny rozmawiały ze sobą na balkonie i sprawach czysto kobiecych, natomiast piłkarze o swoich, męskich sprawach.  Brakowałoby im tylko cygara, by wyglądali na prawdziwych biznesmenów.

Koło dwudziestej drugiej goście podziękowali za wspaniałą  kolację i wyszli, mówiąc że teraz muszą się spotkać u nich. Iker pomógł sprzątnąć żonie ze stołu, a później zastał ją opartą rękami o barierkę na balkonie. Usiadł na krześle i wziął ją na swoje kolana. Obejmował ją w pasie i opierał głowę o jej ramię.

Nie potrzebowali słów, by wyrazić to co teraz do siebie czują.

*półtora miesiąca później*

Siedziała w swojej firmie, kiedy znów zaczęło ją delikatnie mdlić. Od ponad tygodnia miała poranne mdłości i źle spała. Iker był teraz na wyjazdowym meczu w Sevilli, jednak dzwonił prawie co chwila. Kiedy skończyła pracę, wsiadła do auta i rozdzwonił się ponownie jej telefon.  Odebrała, widząc na wyświetlaczu zdjęcie bramkarza.

- I jak się czujesz? – spytał troskliwym głosem.

- Marnie. Chyba pójdę do lekarza – odpowiedziała słabym tonem.

- Idź, idź. Jak już będziesz wiedzieć to dzwoń. Musze kończyć, zaczyna się trening. Do usłyszenia! – rozłączyła się i włożyła komórkę do torebki. Pojechała od razu do przychodni, w nadziei, że któryś z lekarzy ją przyjmie. Chwilę poczekała i weszła do gabinetu. Powiedziała jej objawy, które nie dają jej spokoju, na co lekarz miał tylko jeden wniosek.

- Jest pani w ciąży.

Diana szerzej otworzyła oczy. Ona w ciąży? Na to by nigdy w życiu nie wpadła. Sądziła, ze jest z nią coś nie tak, skoro od jakiegoś czasu starała się zajść w ciążę, a kiedy kłopoty małżeńskie się pojawiły, nie widziała już żadnej szansy na cokolwiek.

- Dam pani skierowanie do specjalisty i tam już pani ustali, który to tydzień. – powiedziała lekarka. Wręczyła skierowanie i pani Casillas wyszła, wciąż niedowierzając.

Zadzwoniła do Ikera, jednak on nie odbierał. Wróciła do domu z kilkoma opakowaniami testów ciążowych. Każdy zrobiła i wynik wyszedł za każdym razem ten sam.

Zrobiła sobie kolację, kiedy zadzwonił bramkarz.

- I co? Już coś wiadomo? – pytał Iker.

- Wiem, ale wolę powiedzieć ci to osobiście, w cztery oczy.

- Mam się bać?

- Nie kochanie. – zaśmiała się i wzięła kęs kanapki.

- Dobra. W takim razie widzimy się rano. Kocham cię.

- Ja ciebie też  - odpowiedziała i rozłączyła się. Położyła odruchowo dłoń na swoim jeszcze płaskim brzuchu. Jak ona mogła nie połączyć tak ważnych faktów? Spóźniający się okres, poranne mdłości… Powinny dać jej sygnał!

__________

tadaaaam, i tak prezentuje się ostatni rozdział. Został tylko epilog!