04. Come my lady.

Kiedy wstał z samego rana, jej wciąż nie było. Zapowiadał się dla niego bardzo szalony dzień. Musiał jechać do niej i przeprosić za to totalne nieporozumienie. Jechać na terapię a po tym wszystkim na przedmeczowy trening.  Istny cyrk.

Wziął orzeźwiający prysznic, po którym momentalnie się obudził. Zrobił na szybko śniadanie i kawę, po czym biorąc torbę z rzeczami na trening, wyszedł z domu. Wsiadł do auta, wrzucając torbę na tylne siedzenie i ruszył z podziemnego parkingu. Jechał wolniej niż przez ostatnie dni. Zatrzymał się przed firmą swojej żony i zauważył już pojazdy kilku jej pracowników. Czyli ona na pewno już musi być. Zawsze jak było jej źle, przychodziło do pracy wraz ze wschodem słońca a wychodziła w środku nocy.  Wszedł do firmy, budząc tym samym małe poruszenie wśród pracowników. Doskonale wiedzieli, że ich szefowa jest żoną najlepszego bramkarza jednak to wciąż był dla nich rzadki widok, hiszpańskiego bramkarza w pracy swojej żony.

- Jest już Diana? – zapytał się jej sekretarki, która pokiwała twierdząco głową. Wszedł do jej gabinetu, nie pukając w drzwi. Jak zwykle siedziała skupiona nad projektem mieszkania, które miała urządzać. Podniosła wzrok na niego po czym na nowo skupiała się nad kartkami i materiałami.

-Możesz być zła. Ale ona sama tam przyszła i po prostu zaczęła mnie całować. Starałem się to zaprzestać, ale nie udawało się. To miał być nasz wieczór. Zrobiłem lasagne, twoją ulubioną – mówił i z każdym słowem zbliżał się do jej biurka. Nie mogła na niego nie patrzeć. Kiedy stanął tuż za jej fotelem, odwrócił ja tak, że teraz jej twarz skierowana była w jego stronę.

- Wczoraj nawet zmieniłem numer, by przestała do mnie wydzwaniać. Nie zrozumiała, że chcę ratować coś co między nami kiedyś było piękne i napawało mnie dumą.

- Przysięgasz na swojego brata, że to ona sama przyszła do naszego mieszkania? – spytała lekko drżącym głosem, a on pokiwał głową, przykładając prawą dłoń do swojego serca.

- Przysięgam – odpowiedział i spojrzał w jej  brązowe tęczówki.

- W takim razie ci wierzę. – powiedziała i powróciła do swojej poprzedniej czynności. On odszedł od niej i stanął w progu drzwi do jej gabinetu.

- Do zobaczenia w domu, Diana. – wyszeptał i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Mogła mu nie uwierzyć w żadne jego słowo, jednak za mocno go kochała, by nie wierzyć.  Mieli naprawiać swoje małżeństwo, a podstawą do tego było przede wszystkim zaufanie i szczera, otwarta rozmowa. Nagle do jej pomieszczenia wpadł jej asystent.

- Masz? – spytała, młodziutkiego chłopaka, a on pokiwał głową.

- Powołałem się na panią, tak jak pani kazała. Od razu mi dali. – mówił, szybko oddychając.

- Dziękuję ci bardzo – uśmiechnęła się do niego, kiedy dawał jej bilet na dzisiejszy mecz Realu Madryt z Celtą Vigo. – Na pewno dostaniesz premię.

Chłopak się wyszczerzył i wyszedł z jej gabinetu.

On pędził na spotkanie do poradni małżeńskiej.  Zaparkował samochód na dwóch miejscach parkingowych i wybiegł z auta, zamykając go. Wszedł, szarpiąc za drzwi i kiedy stanął przed drzwiami do gabinetu ich terapeutki, starał się uspokoić swój oddech. Wszedł, uprzednio pukając w drzwi.

Usiadł na kanapie , opierając łokcie na kolanach.

- Jak się czujesz? – spytała się pani Margarett, patrząc na bramkarza Realu Madryt.

- Bywało lepiej, dziękuje. – odpowiedział zgodnie z prawdą.

- Dlaczego?

- Z samego rana byłem u żony, a firmie. Musiałem ją przeprosić za zajście, które miało wczoraj miejsce. Moja – zawiesił się, trudno było mu się przyznać, że miał kogoś innego po za swoją Dianą – kochanka przyszła do naszego mieszkania… Diana to zobaczyła i wybiegła. – westchnął i na chwilkę przymknął oczy.

- Dlaczego zacząłeś zdradzać żonę? – dopytywała się terapeutka. Zapadła chwila ciszy. Iker musiał poskładać swoje myśli do jednej całości.

- Był pewien okres w naszym życiu, kiedy to Diana miała dużo pracy. Wracała w środku nocy i kładła się na kanapie, by mnie nie obudzić. Przez to zaczęły się nasze kłótnie. Ja jestem z natury spokojnym człowiekiem, ale kłótni z ukochaną mi osobą, nie lubię. Po prostu wychodziłem z mieszkania, trzaskając drzwiami. Zarzucała mi wtedy, że się nią nie interesuje. Interesowałem się na swój sposób, jednak dla niej nie było to przekonywujące.  Tak mijały dni, tygodnie i przez przypadek poznałem taką jedną.

- I od wtedy prowadziłeś podwójne życie?

- Tak. Żony i tak nie widywałem, a sam po prostu dostawałem bzika.  Wiem, że teraz to był ogromny cios dla Diany… Kocham ją.

Jeszcze chwilę rozmawiali, kiedy Iker musiał zakończyć dzisiejsze spotkanie. Wsiadł w samochód i szybko jechał na Santiago Bernabeu. W szatni przywitał się z kolegami z kolegami z drużyny i zaczęli przedmeczowy trening.

 

Stał przed wejściem na murawę. W ręku trzymał proporczyk . Był bardzo opanowany, jak zawsze. Kiedy sędziowie ruszyli, on tuż za nimi. To co się działo w ostatnich dniach, w jego życiu, było jednym wielkim cyrkiem. Kiedy przywitał się z kapitanem Celty Vigo i z sędziami, chwilę rozejrzał się na trybunach  i dostrzegł ją, przepraszającą kibiców, by dostać się na swoje miejsce. Pomachała mu delikatnie, a on ucieszył się w głębi serca. Brakowało mu od jakiegoś czasu wsparcia na boisku.

Kiedy sędzia zagwizdał, on stał już na bramce. Krzyczał do kolegów, a kiedy po raz pierwszy musiał interweniować, krzyknął do obrońców by wzięli się wreszcie do roboty, a nie rozmawiali. Ona siedziała na trybunach, mocno zaciskając kciuki, patrząc cały czas w jego stronę. Można powiedzieć, że ponownie była dumna ze swojego męża. Udzieliła jej się atmosfera panująca na Santiago Bernabeu i dopingowała Królewskich. Kiedy zakończył się mecz, ona stała i czekała przed szatnią gospodarzy. Iker był jednym z tych co wychodzą jako pierwsi. Chodziła parę kroków w jedną stronę, kilka w drugą, kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi.  Odwróciła się w jego stronę, a ten rzucił torbę na ziemię i uniósł ją.

- Postaw mnie na ziemi, bo uznam, że jesteś psychicznie chory – zaśmiała mu się do ucha. Poczuł się jak kiedyś, jak między nimi wszystko było poukładane i wzorowe.

- Idziemy gdzieś? – zapytał, stawiając swoją żonę na betonie stadionu.

- Nie jesteś zmęczony? – odpowiedziała pytaniem, a on pokręcił głową. Kiedy ją zobaczył, całe zmęczenie gdzieś się  ulotniło. Wyszli ze stadionu na parking. Bramkarz zostawił swoją torbę w samochodzie i razem z żoną poszli do swojego ulubionego baru. Zajęli tam stolik przy ściemnianej lampie i zamówili po małej kolacji.

- Czuję, że szybko wracamy do tego co było kiedyś – zaczęła, patrząc mu głęboko w oczy. On dotknął jej dłoni i schował je w swoje ręce. Im obojgu brakowało takich zwykłych, ludzkich gestów. Kto by pomyślał, że jedna wizyta u specjalisty odmieni ich życie. W dodatku na lepsze.

Iker zapłacił za kolację i wrócili pod stadion, trzymając się za ręce. Diana wybaczyła bramkarzowi zdradę. Gdzieś w kącie jej głowy to wciąż siedziało, jednak bardzo chciała zmienić ich życie.

- Cieszę się, że nie odszedłeś, że chciałeś to ze mną naprawić – stanęli przed jego samochodem.

- Przysięgliśmy sobie coś przed Bogiem – odpowiedział i otworzył jej drzwi. Ona wsiadła i po chwili byli już w drodze do domu. Owszem, przysięgli sobie miłość aż do śmierci, jednak czy przysięga małżeńska jest jedynym powodem, by chcieć naprawić relacje?

Weszli do mieszkania i Iker złapał małżonkę za dłoń i pociągnął do salonu. Otworzył barek i wyjął z niego czerwone wino. Rozlał je do dwóch kieliszków, znajdujących się na stole. Ona wyjęła z komody albumy i usiedli na dywanie. Oglądali strona po stronie i wspominali tamte, w pewnym sensie beztroskie czasy, pełne zrozumienia, większej miłości i zaufania. Oboje uśmiechali się na zdjęcia gdzie byli sami. Gdzie przytulali się, bądź całowali. Brakowało im takiego wyjazdu, który mógłby ich tylko do siebie zbliżyć. Kiedy przewrócili ostatnia kartę swoich wspomnień, butelka wina zrobiła się pusta. Iker objął Dianę w pasie i po prostu się przytulił.

- Przepraszam za to, że teraz jest jak jest. Ja zawiniłem – wyszeptał jej do ucha, powodując przyjemne dreszcze. Tak działał na nią jego głos.

- Oboje jesteśmy winni. Ja pracowałam za dużo, przez co ty poczułeś się zaniedbany. Kiedy ja potrzebowałam ciebie, ty nie miałeś czasu dla mnie. Pogubiliśmy się w pewnym momencie naszego życia, ale najważniejsze jest to, że chcemy to naprawić – oparła głowę na jego ramieniu.

W dość szybkim tempie to wszystko zaczęło się naprawiać. Oboje pragnęli wrócić do tego co było kiedyś i udawało im się to.

Nawet nie wiedział, kiedy jego żona usnęła mu na ramieniu. Odstawił kieliszek, przytrzymując jej głowę, a potem wziął ją na ręce i zaniósł do ich sypialni. Okrył ją kołdrą i stanął w progu drzwi. Patrzał na jej spokojny oddech i niewinny wyraz twarzy. Mijały sekundy, minuty, godziny. Wspominał najpiękniejsze momenty, jak byli w Paryżu na wieży Eiffla. Tam się jej oświadczył, wykrzykując jej, jak bardzo ją kocha. Pisały o tym wszystkie francuskie gazety, a potem cały świat. Uśmiechnął się pod nosem, wspominając również ochrzan jaki dostał od trenera, za ten „wybryk” jak to określał Mourinho. Przymknął drzwi od sypialni i wziął się na porządkowanie salonu.

  ___________

ah, znów połączyłam odcinki bo jakieś krótkie wychodziły. I przez to skraca się ilość rozdziałów dodanych tutaj. z 11 już się zrobi 9. Dziwnie będzie.

Bardzo lubię to opowiadanie, może to ze względu na Ikera :)

Mam nadzieję, że się jakoś podoba ^^